மற்ற
காவியங்கள் போலன்றி,மகாபாரதம் மறுபடி மறுபடி எழுதப்படுகிறது.காலச்சூழலின்
கண்ணாடியாய்,உச்சம் தொடும் படைப்பு மனங்களின் உண்டியலாய்,மகாபாரதம்
திகழ்வதாலேயே யுகந்தோறும் அதில் அபூர்வ பிம்பங்கள் பிரதிபலிக்கின்றன.அழகிய
மணிகள் சேகரமாகின்றன.
நடந்து முடிந்த சம்பவங்களை
ஒழுங்கமைக்கும் மேதைமை,அவற்றிலிருந்து நிலையான நீதிகளைக் கண்டுணர்ந்து
உரக்க அறிவிக்கும்.வான்மீகி,வியாசர் போன்ற மகரிஷிகள் அவற்றை அநாயசமாய்
செய்து முடித்தனர்.
என்று கம்பர் சொல்லும் காரணத்தில் சமாதானமாகும் வாசக மனம் கைகேயியைக் கடந்து போகும் அபாயம் இருக்கிறது.கைகேயி என்னும் பொற்குடத்தில் தாய்மை எனும் பசும்பால் மெல்ல மெல்லத் திரிந்து போகும் நுண்கணங்களை உணர முடியாமல் போய்விடும்.
மகாபாரதத்தின் பாத்திரங்களை மிக நெருக்கமாய் உணரவும் உணர்த்தவும்"முதற்கனல்"நூலில் முற்படுகிறார் ஜெயமோகன்.
குருஷேத்திர
யுத்தம் முடிந்து,மூன்றாவது தலைமுறையின் காலத்திலிருந்து "முதற்கனல்"
தொடங்குகிறது.அபிமன்யுவின் பெயரனும்,பரீட்சித்தின் மகனுமான ஜனமேஜயன்
செய்யும் யாகத்திற்கு,நாகர்குலத் தலைவியான மானசாதேவி,ரிஷிகுமாரனாகிய தன்
மகன் ஆஸ்திகனை அனுப்பும் இடமே முதற்கனலின் முதல் சுடர்.
அபிமன்யு
இறந்தபின் நடைப்பிணமாய் வாழும் உத்தரையின் உதரத்திலிருந்து குறைமாதப்
பிள்ளையாய் தன் தந்தை பரீட்சித் பிறந்த கணம் குறித்து உத்தங்கர்
ஜனமேஜயனுக்கு சொல்லும் இடத்தில் உத்தரையின் ஜீவனற்ற உயிர்ச்சித்திரத்தை ஜெயமோகன் தீட்டுகிறார்.
"ஈற்றறைக்கு
வந்து குழந்தையைக் கண்டதுமே கிருஷ்ணன் புரிந்து கொண்டான்.அதன் அன்னையின்
துயரமெல்லாம் தேங்கிய சிமிழ்போலிருந்தது குழந்தை.`இக்கணமே இதன்
அன்னையிடமிருந்து பிரிக்க வேண்டும்.ஒருதுளி தாய்ப்பால் கூட இது அருந்தக்
கூடாது`
என கிருஷ்ணன் சொன்னான்".(ப-30)
உயிருள்ள பிரம்மாண்டமான கடற்சிப்பியின் மாமிச வெம்மையில் வைத்து
வளர்க்கப்படுவதற்காக அந்தக்குழந்தை எடுத்துச் செல்லப்படும்
முன்,உத்தரை,தன் மகனை,அவன் பிறந்த கணத்தில் மட்டுமே பார்க்கிறாள்.அவளுடைய
மொத்தத் துயரையும் ஒற்றைப் பத்தியில் உணர்த்துகிறார் ஜெயமோகன்."தன்
உடல்நீங்கி வெளியே வந்து கிடந்த குழந்தையை உடைந்த கட்டியிலிருந்து
வெளிவந்தசீழைப் பார்க்கும் நிம்மதியுடன் பார்த்தபின் கண்களை மூடி ,மெல்ல
விலகிப் படுத்துக் கொண்டாள்.தன்னிலை மீளாமலேயே நான்காம் நாள் அவளிறந்து
போனாள்".(ப-30)
சிப்பிக்குள் பரிசோதனை முறையில்
வளர்க்கப்பட்டதாலேயே பரீட்சித் என்றழைக்கப்பட்ட அந்த மன்னன்,தன்
மூதாதையர்கள் மோதி விழுந்த குருஷேத்திரத்தைக் காணும் இடத்தை "முதற்கனல்"மிக
அற்புதமாய்க் காட்டுகிறது.
பரீட்சித்தால்
அவமதிக்கப்பட்ட சமீக முனிவரின் மகன் கவிஜாதன் பரீட்சித்தை குருஷேத்திர
பூமியில் கொண்டு வந்து நிறுத்துகிறான்.நடக்கத் தடமின்றி நரித்தடம் மட்டுமே
கொண்ட குருஷேத்திர பூமியெங்கும் மண்புற்றுகளைக் காண்கிறான் பரீட்சித்.
"ஒரு
புற்றை அவன் உடைத்த போது,உள்ளே ஒரு யானையின் எலும்புக்கூடு,அதன்
மத்தகத்தைப் பிளந்த வேலுடன் இருக்கக் கண்டான்.பின்பு வெறி கிளம்பி,ஒவ்வொரு
புற்றாக உடைத்துத் திறந்தான்.ஒவ்வொன்றுக்குள்ளும் வெள்ளெலும்புக்
குவியல்களைக் கண்டான்.ஒரு தருணத்தில் திகைத்து நின்று பின்பு தளர்ந்து
விழுந்தபோது அந்த மண் ஒரு குடல்போல செரித்துக் கொண்டிருப்பதன் ஒலியைக்
கேட்டான்".(ப-32)
இந்த இடம் வாசகனுக்கு ஏராளமான
திறப்புகளைத் தருகிறது. வாழ்வில் எத்தனையோ பரிசோதனைகளைக் காணும் நாம்
ஒவ்வொருவரும் ஒருவகையில் பரீட்சித்துகள்தாம். நம் முன்னோர்களின்
எலும்புகளைத் தின்று செரித்துக்கொண்டிருக்கும் இந்த பூமி ஒருநாள் நம்முடைய
எலும்புகளையும் தின்னக் கேட்கும்.இந்த மௌன உபதேசத்தை இந்த குருஷேத்திரம்
பரீட்சித்துகளுக்கு சொல்லிக் கொண்டேயிருக்கிறது.
குருஷேத்திரத்தை காட்டும் முன்னர், கவிஜாதன் சொல்லும் வாக்கியம், பரீட்சித்தின் அகங்காரத்தின்மேல் விழும் மழுவீச்சு.
"நீ குருதி மழையில் பிறந்த எளிய காளான்" என்பதே அந்த வாக்கியம்.
(தொடரும்) 
